Gena Showalter - Władcy Podziemi ...
Gena Showalter - Władcy Podziemi 03 - Mroczna żądza, books(1)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Showalter Gena
Mroczna żądza
Władcy Podziemi – Maddox, Reyes i Anya to nieśmiertelni wojownicy
strzegący bogów Olimpu, którzy przed wiekami popadli w ich niełaskę,
zabijając Pandorę, strażniczkę puszki wszelkiego zła. Dziś żyją we
współczesnym świecie, a każde z nich skazane jest na wieczne cierpienie.
Piekło Maddoksa to powracające ataki Furii, Reyes jest księciem Bólu, a
Anya boginią Anarchii. Cała trójka jest skazana na nieustanną wojnę z
ludźmi, bogami i demonami. Ich szansą na wybawienie jest miłość, tylko że i
ona niesie ogromne zagrożenie… Danika, uzdolniona amerykańska malarka,
podczas wycieczki do Budapesztu zostaje porwana przez nieśmiertelnych
wojowników. Czeka ją śmierć - tak zadecydował Kronos, potężny bóg
Podziemi. Jego woli przeciwstawia się zakochany do szaleństwa w Danice
Reyes, jeden z nieśmiertelnych. Dręczony przez demona Bólu, żyje w
wiecznym cierpieniu. Nie wiedział, czym jest rozkosz, dopóki nie pokochał
Daniki. Dla niej jest gotów narazić się na gniew Kronosa, ratując ją przed
niebezpieczeństwem. Czy miłość i poświęcenie wystarczą, by przetrwać w
mrocznym świecie potężnych bóstw?
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Reyes stał na dachu wysokiej na pięć kondygnacji budapeszteńskiej
twierdzy. Z nieba sączyło się czerwono-żółte światło księżyca, jakby
krew zbełtana z płatkami złota, wymieszane świetlne barwy,
połyskujące i mroczne niczym cięte rany na aksamitnym niebie.
Spojrzał w dół, w czarną przepaść. Kusiła go, przywoływała, jakby
otwierała przed nim ramiona. Tysiące lat i co się ze mną teraz dzieje?
- pomyślał z rozpaczą.
Zimny wiatr targał mu włosy we wszystkich kierunkach, wbijał
szpilki w pierś, muskał kark skrzydłami obrzydliwych motyli. Reyes
przypomniał sobie, jak trysnęła krew. Nie jego, przyjaciela. Życie
mieszało się ze śmiercią, a w duszy budziło się piekące poczucie
winy.
Tyle razy przychodził tutaj, marząc o tym, co nie mogło się spełnić.
Tyle razy szukał absolucji, uwolnienia od codziennej męki i od
demona, który zmuszał go do samookaleczeń i od którego był
całkowicie uzależniony.
Jego modlitwy nigdy nie zostały wysłuchane. I nigdy nie zostaną.
Taki właśnie był i taki miał zostać, strażnik Bólu, igraszka Bólu.
Męka wciąż rosła. Kiedyś nieśmiertelny wojownik chroniący bogów,
teraz, jak i jego druhowie, wojownik
świata podziemnego owładnięty przez jednego z wielu demonów,
które wydostały się z
dimOuniak.
Od łask do poniżenia, do wzgardy.
Od szczęścia do żałosnego bytowania.
Zacisnął zęby. Śmiertelnicy nazywali
dimOuniak
puszką Pandory,
puszką, która strąciła go na zawsze do piekieł. Razem z przyjaciółmi
wieki temu otworzył ją lekkomyślnie, bogom na złość. Teraz on i jego
druhowie zamienili się w puszkę, bo każdy nosił w sobie demona.
Skocz, podszeptywał mu teraz duch. Jego demon - Ból. Jego stały
towarzysz. Nadnaturalna siła, z którą zmagał się każdej minuty
każdego dnia. Skacz.
- Jeszcze nie. - Jeszcze kilka sekund oczekiwania i pogruchocze kości,
uderzając o ziemię. Wyszczerzył się na tę myśl. Drobne drzazgi
przebiją trzewia, wnętrzności zaczną pękać jak balony z wodą. Skóra
popęka od nadmiaru płynów i tym razem obryzga go już własna krew.
Agonia, cudowna agonia... I wreszcie koniec.
Na chwilę przynajmniej.
Uśmiech powoli znikł z jego twarzy. Za kilka godzin, dni, jeśli się
potłucze poważnie, kości się pozrastają, żyły znowu połączą w
sprawny system, popłynie nimi krew, rany zabliźnią i obudzi się znów
cały i zdrowy, ale przez jedną krótką, błogosławioną chwilę dozna
nirwany. Wstąpi do raju. Oto najsłodsze uniesienia, które przynosi
ból. Będzie się wił w ofiarowanej przez demona Bólu rozkoszy.
Jedynej, jaką znał. Demon zamruczy zadowolony, a potem zamilknie.
On zaś znowu zanurzy się w cudownym spokoju.
Przynajmniej na trochę. Zawsze na trochę.
- Nie musisz mi przypominać, jak ulotny jest mój spokój - mruknął,
żeby odegnać przygnębiającą myśl.
Wiedział, jak szybko mija czas. Czasami rok wydawał się minutą,
minuta sekundą.
A jednak każda miara czasu była nieskończonością. Jeszcze jedna ze
sprzeczności życia jednego z panów Podziemi, wojowników czeluści.
Skacz!
Teraz Ból już nalegał. Skacz, skacz.
Reyes spojrzał w dół na strzępiaste skały oblane krwawym światłem
księżyca.
- Powiedziałem ci, jeszcze kilka sekund. Zatopić ostrze w gardle
przeciwnika, zabić go. O tak. A później już niczego nie oczekiwać.
Dokonać tego aktu. I koniec. Raz na zawsze.
Skacz.
Teraz to był już rozkaz rzucony ze zniecierpliwieniem. Żądanie
rozkapryszonego dziecka.
- Zaraz. Skaczskaczskacz!
Taaa. Czasami demony zachowywały się naprawdę jak rozkapryszone
ludzkie dzieci. Reyes odgarnął rozwiane włosy. Jedynym sposobem
uciszenia demona, drugiego ja tkwiącego w wojowniku, było
posłuszeństwo. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego się opiera, dlaczego
smakuje tę chwilę przekory.
Skacz!
- Może tym razem wrócisz wreszcie do piekła - mruknął. Zawsze
można sobie pomarzyć. W końcu rozpostarł ramiona, zamknął oczy.
Przechylił się...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]